🇬🇧 Welcome to nullficks. Thoughts of a father, antinatalist, music addict, and former chef with 20 years in the kitchen. Now working in quality management.
Έχω κάνει τόσα catering στη ζωή μου που δεν θέλω να τα θυμάμαι. Από απλά μέχρι επιπέδου για αστέρι. Από catering στο εργοστάσιο της Porsche. Μαγείρεμα μόνο με φωτιά χωρίς ρεύμα για 200 άτομα για 3 μέρες. Ό,τι μπορεί να σκεφτεί κάποιο ανώμαλο μυαλό το έχω κάνει. Πλάκα είχε. Δεν θα το ξαναέκανα. Είναι όμως μεγάλος δάσκαλος το catering και το συνιστώ σε κάποιον που θέλει να μάθει mac gyver μαγειρική.
Αν σου ζητήσουν να κουβαλήσεις φούρνο Rational, ψυγείο ή οτιδήποτε πάνω από 20 κιλά, σήκω και φύγε. Το έχω δει. Μάγειρες να κουβαλάνε Rational στο χέρι. Είστε ηλίθιοι που το δέχεστε.
Όλα πρέπει να έχουν ρόδες. ΟΛΑ. Στην κουζίνα μου, κάθε φούρνος, ψυγείο, τραπέζι, θερμοθάλαμος είχαν ροδάκια. Μπορούσαμε να πάρουμε όλη την κουζίνα, να τη σπρώξουμε έξω από την πόρτα, να την φορτώσουμε σε φορτηγό και να μαγειρέψουμε όπου στον πούτσο ήταν το event.
Αγαπημένη μάρκα: Blanco. Βγάζουν απλά thermobox και ηλεκτρικά με αντίσταση για να κρατάς το φαγητό ζεστό. Βγάζουν και ψυγεία με ροδάκια που τα κάνεις βόλτα. Αντέχουν κακομεταχείριση, λάσπες, σκάλες, μαλάκες μάγειρες.
Αγόρασε thermobox. Θα με θυμηθείς όταν δεν μπορείς να ξαναζεστάνεις τίποτα και το αρνάκι σου βγει κρύο σαν το νεκρό αφεντικό σου.
Όχι κατά προσέγγιση. Όχι «βάλε λίγο ακόμα». Αν δεν ξέρεις πόσα γραμμάρια πάει η μερίδα, δεν ξέρεις το κέρδος σου. Και αν δεν ξέρεις το κέρδος σου, δουλεύεις τζάμπα.
Έχε τις σωστές κουτάλες. Όλες οι μερίδες πρέπει να βγαίνουν με συγκεκριμένο scoop ή κουτάλα:
Μεριδιάζεις μόνο με αυτά. Το μάτι είναι για το plating. Το scoop είναι για το κέρδος σου.
Στην παραγωγή να έχετε ζυγαριές πολλές. Ζυγίζουμε το τελικό προϊόν, όχι το ωμό. Έχω δει μάγειρα να μου λέει «οκ σεφ, είναι 10,5 κιλά» και ο παπαράκος μου έλεγε το ωμό βάρος. Μετά το μαγείρεμα ούτε για ομορφιά δεν έφτανε.
Προϊόντα που μαγειρέψαμε τα κάνουμε shock freeze για να διατηρήσουμε φρεσκάδα και χρώμα. Κρυώνουμε άμεσα λαχανικά για να διατηρούμε το χρώμα τους.
Η δημιουργικότητα έχει θέση μόνο όταν γράφεις τη συνταγή. Στο catering, εκτέλεσε. Δεν είναι ώρα για πειραματισμούς. Είναι ώρα για χαμαλίκι και μαγείρεμα. Σκάσε και δούλεψε.
Πήγαινε δες τον χώρο πριν το event. Σημείωσε:
Όταν μεταφέρουμε φούρνους ή βαριά αντικείμενα τα τραβάμε, δεν τα σπρώχνουμε. Καλή τύχη αν σπρώχνεις φούρνο Rational και βρεθεί ένα μικρό σκαλοπατάκι ενώ το κέντρο βάρους είναι ψηλά. Ένα πεντοχίλιαρο ζημιά στο χαλαρό.
Δύο άτομα είναι πάντα καλύτερα για αυτές τις δουλειές, ειδικά για να αποφύγεις ζημιές σε ξένη περιουσία. Υπάρχουν παπάρες ιδιοκτήτες venue που τα κυνηγάνε πολύ αυτά. Προσοχή. Μη δίνετε δικαιώματα. Για μεταφορές να έχεις επίσης ζελοφάν μετακόμισης, stretch wrap.
Ξεκαθάρισε ποιοι έχουν δικαίωμα σε φαγητό. Ο σοφέρ; Ο φωτογράφος; Οι μπράβοι; Αν δεν το ρυθμίσεις, θα φάνε όλοι τζάμπα και θα μείνει η πεθερά νηστική.
Μπαλαντέζες δεν φτάνουν ποτέ. Πάρε πάντα παραπάνω. Τελευταία είχαμε και μικρές γεννήτριες για ώρα ανάγκης. Μια ντίζελ για φεστιβάλ. Ποτέ δεν ξέρεις.
HACCP on the go.
Έκανα catering για 3000 άτομα. Ήρθε το υγειονομικό. Ήμασταν έτοιμοι.
Όλοι είχαν περάσει σύντομο refresher briefing (ναι, και οι σερβιτόρες,
και οι βοηθοί, και οι τελευταίες καριόλες). HACCP manual onsite, καθαρό,
με υπογραφές. Ο επιθεωρητής ήρθε να το κλείσει και έφυγε με έναν φάκελο
στον κώλο του.
Μην την πέφτεις στον κόσμο. Είσαι εκεί για catering, όχι για ψάρεμα. Αν νομίζεις ότι οι σερβιτόρες θέλουν να σε γαμήσουν επειδή είσαι μάγειρας, πήγαινε δες τον εαυτό σου στον καθρέφτη και ξανασκέψου το.
Έφτιαξα σε μια φάση της καριέρας μου ένα βαλιτσάκι με μπαχαρικά για την ανάγκη. Μου έχει τύχει να έχω μαγειρέψει τέλεια τη σούπα αλλά έλα μου ντε που ο παπάρας ο γαμπρός κάλεσε και άλλους 20. Έτσι είσαι; Νερό θα φάτε τώρα. Αλλά το νερό πρέπει να έχει και λίγη γεύση, ε; Κάποια μαγειρική περηφάνεια πρέπει να την έχουμε.
Αυτά προς το παρόν. Κάποια στιγμή να δούμε τα μενού αν έχω όρεξη. Δεν έχω όμως αυτόν τον καιρό q:
Θα πάει ο γιος μου μετά το καλοκαίρι στην πρώτη τάξη του δημοτικού
εδώ στη Γερμανία.
Μαζί με τον φάκελο που περιλαμβάνει όλα τα βιβλία και τα σχολικά είδη
που πρέπει να αγοράσουμε, ήρθε και ένας κωδικός για ένα app. Το λένε
Sdui.
Για ενημέρωση των γονέων, λέει.
Έτσι λένε.
Εγώ λέω ότι είναι άχρηστο.
Να καταλάβω ότι κατά τη διάρκεια του κοβιντ υπήρξε ανάγκη για ψηφιακή επικοινωνία. Λογικό. Απομόνωση, καραντίνα, τηλε-εκπαίδευση. Αλλά τώρα; Τώρα γιατί;
Έκανα την εγγραφή. Και ως δια μαγείας ήρθαν και τα πρώτα άχρηστα μηνύματα:
Η εφαρμογή έχει και τις ώρες, και δυνατότητα τσατ, και κουμπί για να δηλώσεις απουσία για Χ λόγους.
Πάμε καλά ρε;
Στέλνεις το παιδί σχολείο από τις 08:00 μέχρι τις 16:00 και αυτό είναι όλο. Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα άλλο. Δεν χρειάζεται να ασχοληθείς με τίποτα άλλο.
Είναι χαμένο bandwidth.
Χαμένος χρόνος.
Χαμένος αποθηκευτικός χώρος.
Και είναι και κόπος για το προσωπικό. Γιατί πρέπει να στέλνουν “ενημερώσεις”. Να ανεβάζουν περιεχόμενο. Να κάνουν management ενός ακόμα καναλιού. Να απαντάνε και στο τσατ. Δηλαδή τι ακριβώς;
Αν κάτι αξίζει, θα το πεις στον δάσκαλο από κοντά.
Αν δεν αξίζει, γιατί το έλαβα ως notification;
Πήγα σχολείο. Ξέρω πώς λειτουργεί. Δεν χρειάζεται τίποτα από
αυτά.
Η πρόοδος του παιδιού σου συζητιέται στον καθορισμένο χρόνο, στο
καθορισμένο πλαίσιο.
Όλα τα υπόλοιπα είναι η ψευδαίσθηση της συμμετοχής.
Δεν πρόκειται για διευκόλυνση. Πρόκειται για φορτίο. Για αποδιοργάνωση με φόντο ένα περιβάλλον που δεν χρειάζεται αποδιοργάνωση.
Εδώ που τα λέμε, τα μισά app δεν χρειάζονται. Τα υπόλοιπα υπάρχουν γιατί κάποιος τα πούλησε ως λύση σε ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε.
Create a problem, sell the solution.
Είμαι old school;
Ναι. Και καλά κάνω.
Ο Bourdain δεν ήταν σεφ με αστέρια. Δεν ήταν ο τύπος που θα έκανε σχέδια με σάλτσες στο πιάτο για το Instagram. Ήταν μάγειρας. Αυτός που έβγαλε βάρδιες που βρωμούσαν ιδρώτα, που έπλενε τα “αίματα” από το πάσο, που έμαθε τη μαγειρική στα δύσκολα.
Το Kitchen Confidential δεν είναι απλώς βιβλίο. Είναι μάθημα. Είναι η ζωή κάθε μάγειρα που δούλεψε στα 90s και στα 00s. Οι βάρδιες που τελειώνουν με ποτό μέχρι το πρωί. Οι καμένες παλάμες. Οι παρέες που γίνονται οικογένεια γιατί κανείς άλλος δεν σε αντέχει.
Μετά έγινε αυτό που λένε τηλεοπτικός σεφ. Λες και τον ένοιαξε ποτέ. Τα ταξίδια του δεν ήταν για τουρίστες. Δεν έψαχνε το εξωτικό. Έψαχνε τον άνθρωπο που έφτιαξε το φαΐ. Είχε σεβασμό. Ήταν αντιρατσιστής χωρίς να το διαφημίζει για πόντους.
Όταν πέθανε ένιωσα ότι πέθανε δάσκαλος. Φίλος. Μέντορας. Και ας μην τον είχα γνωρίσει ποτέ. Ένιωσα ένα κενό που δεν καλύπτεται. Θυμό γιατί έφυγε έτσι. Θλίψη γιατί δεν τον κράτησε τίποτα από όσα μας είχε μάθει να αγαπάμε.
Και μάλλον εν μέρει το δικό του στυλ με επηρέασε. Ίσως γι’ αυτό γράφω όπως γράφω στο Nullficks. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Μάλλον όμως ναι. Ο Bourdain σε μάθαινε να μιλάς όπως σκέφτεσαι. Να μην χαρίζεσαι.
Ένα τσιτάτο του που ακολουθώ πάντα είναι αυτό. Έχω γερό στομάχι, don’t worry:
«If I’m an advocate for anything, it’s to eat at street level. To sit down at that tiny plastic table, on that tiny plastic stool, and enjoy what’s in the bowl no matter what’s in the bowl.»
Ο Bourdain μας ενέπνευσε και για το δικό μας ταξίδι. Φύγαμε από Γερμανία μέχρι την Cetara στην ακτή της Αμάλφι για να φάμε στο Ristorante Al Convento που είχαμε δει στο No Reservations. Τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα σε διθέσιο Honda Del Sol χωρίς κλιματιστικό. Περάσαμε πάνω από δεκατέσσερις μέρες τέλειες. Μείναμε πάνω από το Positano. Φάγαμε σε όλα τα εστιατόρια που είχε φάει και ο Αντώνης στην Αμάλφι. Αυτό ήταν το ταξίδι. Αυτό που ήθελε να σου δείξει ο Bourdain.
Ο Bourdain αυτοκτόνησε το 2018 στη Γαλλία σε δωμάτιο ξενοδοχείου. Δεν άφησε σημείωμα. Δεν άφησε εξηγήσεις. Πολλοί λένε πως είχε μια λύπη που δεν φαινόταν στην κάμερα.
Ήταν πρώην εξαρτημένος. Στα 50 του πήγαινε για brazilian jiu jitsu. Πάλευε να δείξει στα ντοκιμαντέρ του τα πράγματα όπως τα ζούσε. Ένιωθε πάντα outsider ακόμα κι όταν τον ήξεραν όλοι.
Τον ευχαριστώ.
Σήμερα το θέμα μας είναι το small talk. Δεν το αντέχω, δεν το μπορώ, δεν το κάνω. Όταν είμαι έξω, έχω πάντα έτοιμα τα ακουστικά μου για να τα βάλω κατευθείαν στα αυτιά μόλις κινδυνεύσω να βρεθώ σε περίπτωση που κάποιος επιχειρήσει να μου επιτεθεί φραστικά με μικρόλογα. Δεν κυκλοφορώ έξω για να κάνω φίλους. Στη δουλειά, τα της δουλειάς και τέλος. Δεν θα κάτσω να αναλύσω τι έκανα το Σαββατοκύριακο, να μη σε νοιάζει. Γλυτώνω πολλά βάσανα και αγγαρείες έτσι. Μη μου ζητήσεις να σε βοηθήσω σε μετακόμιση. Δεν θα βγούμε για μπύρες μετά τη δουλειά. Έχω έναν φίλο, δεν χρειάζομαι άλλον.
Το small talk είναι σαν το λάδι στα γρανάζια της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Έτσι το βλέπουν οι άλλοι: σαν μέσο για να μη σφηνώνουν τα γρανάζια, να γλιστράνε οι λέξεις, να μην υπάρχει τριβή. Αλλά εγώ δεν θέλω να γλιστράει τίποτα. Θέλω η σιωπή να μένει εκεί σαν πάγος. Κρύα, καθαρή, τίμια. Όχι αυτό το γλίτσα που σου πλασάρουν σαν ενδιαφέρον. Ο καιρός, οι άδειες, τα Σαββατοκύριακα, οι γάμοι ξαδέρφων που δεν ξέρεις ούτε πώς μοιάζουν. Σαχλαμάρες. Ένα ατελείωτο κοινωνικό μουρμουρητό για να μην ακουστεί η σιωπή που τους τρομάζει. Γιατί η σιωπή είναι ειλικρινής, δεν αφήνει περιθώρια. Γι’ αυτό και πολλοί τη φοβούνται. Γιατί στη σιωπή μένεις εσύ με σένα. Και αυτό δεν το αντέχουν.
Από την άλλη, δεν είμαι αντικοινωνικός. Είμαι επιλεκτικός. Δεν απορρίπτω τον άνθρωπο, απορρίπτω το περιττό. Και για εμένα, το small talk είναι περιττό. Ένας θόρυβος που μπαίνει ανάμεσα σε αυτό που έχει νόημα και σε αυτό που πρέπει να ειπωθεί. Όσο για τις άμυνες; Τα ακουστικά είναι το πιο απλό και αποτελεσματικό εργαλείο. Τα έχεις έτοιμα και τέλος. Αν χρειαστεί, το βλέμμα χαμένο στο βάθος, τύπου σκέφτομαι κάτι βαθύ, μην ενοχλείτε. Ή, για τα μεγάλα ζόρια, το κινητό στο αυτί, ακόμα κι αν δεν μιλάς με κανέναν.
Τελικά, δεν είναι κακό να μην θες να συμμετέχεις στο μεγάλο πανηγύρι των ανούσιων λέξεων. Κακό είναι να πιστεύεις ότι πρέπει. Και αν αναρωτιέσαι αν αυτό που διαβάζεις εδώ είναι small talk, σκέψου το εξής: το small talk γίνεται για να γεμίσει τον αέρα ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Το μπλογκ γράφεται για να μείνει στο κενό. Δεν γεμίζει.
Κι άλλωστε, στο τέλος όλοι θα πεθάνουμε, και κανείς δεν θα θυμάται αν είπε ποτέ «ωραία μέρα σήμερα».
Με βρίζουν. Δεν προσβάλομαι.
Με λένε «εκείνος ο ελληνογερμανός, καλά τα λέει από μακριά, αλλά από
κοντά αδερφή».
Και; Αυτό ήταν; Εκεί εξαντλήθηκε το βεληνεκές της προσβολής σου;
Σόρρυ, αλλά γιατί να προσβληθώ;
Επειδή με είπες αδερφή; Και τι έγινε; Μήπως με πήρες για το pride και
δεν ήρθα;
Επειδή ανέφερες εθνικότητα; Πες κι άλλη, βάλε bonus πόντους, κάνε
combo.
Στα αρχίδια μου. Κυριολεκτικά.
Ούτε που ιδρώνει το αυτί μου για το τι θα πει ο κάθε καημένος στα
ίντερνετς που τον τρώει η μιζέρια του και ψάχνει κάπου να τη στάξει.
Σκατόψυχος με είπαν επίσης!
Ευχαριστώ πολύ. Το παίρνω ως τίτλο τιμής. Μου αρέσει να προκαλώ, λατρεύω
την ειρωνία και τον κυνισμό.
Δεν έχω καλύτερο θέαμα από το να βλέπω ανθρώπους να βράζουν στο ζουμί
τους, να κοκκινίζουν πίσω από την οθόνη τους επειδή είπα κάτι που δεν
τους άρεσε.
Είμαι ένας χαρούμενος ψυχοπαθής.
Και γιατί να μην είμαι; Γιατί να με νοιάζει; Ε;
Όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Κάποιοι με καημό γιατί δεν με προσέβαλαν αρκετά.
Spoiler: έκανα λάθος, αλλά είχα και τους λόγους μου
Πάντα είχα μια ελαφριά απέχθεια για την κάντρι μουσική. Κάτι ανάμεσα σε ιδεολογική καχυποψία και αισθητική απέχθεια. Cowboy καπέλα, μπύρες σε pickup trucks, κάτι για θεό, πατρίδα, και μια πρώην που τον άφησε. No thanks. Δεν θα πάρω, έχω να οδηγήσω.
Πιο πολύ ακουγόταν σαν soundtrack σε πολιτική συγκέντρωση του Trump, παρά σαν μουσική που θες να ακούσεις μόνος σου με ουίσκι. Δεν πίνω αλλά φαντάζομαι αυτό κάνει ο κόσμος ¯_(ツ)_/¯ .
Και έτσι έφτιαξα έναν απλό κανόνα:
“Αν έχει μπάντζο, είναι για τα μπάζα.”
Μέχρι που έπεσα σε κάτι τύπους…
Zach Bryan να τραγουδάει με φωνή που σπάει: “I remember
everything…”
Tyler Childers, με καραμπίνα, μούσι και gay love story σε
ανθρακωρυχείο του 1950
Sturgill Simpson να μιλάει για LSD, Βούδα και την κατάρρευση του
στρατού
Colter Wall να σε κάνει να θες να βάλεις σέλα σε άλογο και να αράξεις σε μονοπάτι
Και τότε κατάλαβα ότι αυτό που άκουγα δεν ήταν MAGA, ήταν πένθος. Ήταν κατάθλιψη. Ήταν τραγούδια για άντρες που ποτέ δεν τους επιτράπηκε να κλάψουν.
Γιατί: - Όλα τα media τους πουλάνε έτσι - Γιατί το Nashville βγάζει pop-country σαβούρα με ουίσκι και πατρίδα για κατανάλωση - Γιατί κάθε φορά που λέει κάποιος «είμαι απλός άνθρωπος» έχει και ένα AR-15 στην καρότσα - Και γιατί σε έναν κόσμο που έχεις μάθει να φυλάγεσαι, πιο εύκολο είναι να τους απορρίψεις όλους παρά να ξεχωρίσεις τον άνθρωπο από το στερεότυπο
Εδώ να πω και το εξής:
Είμαι άθεος.
Δηλαδή full. Όχι «ναι αλλά κάτι υπάρχει». Όχι. Τίποτα δεν υπάρχει. Κενό.
Σκόνη στο σύμπαν.
Οπότε όλο αυτό το “Dear Lord” και το “He walks with me” με κάνει να τρίβω τα μάτια μου. Όχι από συγκίνηση. Από ξηροφθαλμία.
Και σαν να μην έφτανε ο Θεός, έρχεται και η άλλη σταθερά του κάντρι
τραγουδιού:
“My daddy.”
“My daddy worked the mines.”
“My daddy taught me right.”
“My daddy said…”
Και τότε, θυμάμαι τον George Carlin, που το είχε θέσει τέλεια:
You know what my daddy used to say?
Fuck your daddy. In his wrinkled, rustic, rural, country asshole.
Grow up, Billy-Joe-Carl-Danny-Frank.
You’re not six anymore. More like nine.
George Carlin - “Fuck Your Daddy”
Αν ήθελες ποτέ ένα ντεκαφεϊνέ τσάκισμα της αγιοποιημένης ανδρικής κατάρρευσης, αυτό ήταν.
Η κάντρι δεν είναι μόνο «ΑΜΕΡΙΚΑ» και καραγκιοζιλίκι. Είναι το μπλουζ του λευκού εργάτη. Όταν έχεις μεγαλώσει με φτώχεια, ουσίες, PTSD, εξάρτηση και εγκατάλειψη απλά τραγουδάς όπως μπορείς. Και μερικές φορές αυτό είναι με ένα banjo ή κιθάρα στο χέρι και ένα μπουκάλι στο τραπέζι.
Αλλά δεν είναι όλοι MAGA. Μερικοί είναι πιο αριστεροί από εσένα.
Όχι.
Απλά ακούω πριν μιλήσω.
Αυτό κι αν είναι πρόοδος.
Μισώ να περιμένω σε ουρά.
Το μίσος μου να περιμένω σε ουρά, ακόμα και για κάτι που θέλω, είναι
μεγαλύτερο από αυτό που θέλω.
Έχω φύγει πολλές φορές από ουρές. Από καταστήματα. Από δημόσιες
υπηρεσίες. Από συναυλία που είχα πληρώσει.
Σιγά μη περιμένω τον ντίβο τραγουδιστή μέχρι να του πάρει η γκρούπι
πίπα. Στον πούτσο μου και γεια σας.
Στην έξοδο με κοιτούσαν σαν αγελάδες.
Δεν έχει σημασία. Δεν περιμένω.
Θα προτιμήσω να πληρώσω για να μην περιμένω. Και μάλιστα αρκετά
λεφτά.
Όχι επειδή ο χρόνος μου είναι πολύτιμος, δεν είμαι δισεκατομμυριούχος,
δεν χρεώνω την ώρα μου.
Απλά μισώ τις ουρές. Δεν αντέχω την ιδέα.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο άχρηστο από το να σπαταλάς ζωή, περιμένοντας.
Από τα χειρότερα πράγματα στη ζωή μου: η αναμονή στον κουρέα.
Η διαδικασία του κουρέματος είναι εξ ορισμού άχρηστη. Μιλάμε για
τρίχες.
Και το χειρότερο: να περιμένεις για να σου κόψουν τρίχες.
Έχω κλείσει ραντεβού για 9:30 και έχει έρθει η σειρά μου 09:50.
Εκεί έχει καταστραφεί η μέρα μου. Είμαι ήδη θυμωμένος.
Και γράφω την αρνητική κριτική στο κεφάλι μου. Μερικές φορές τη
δημοσιεύω κιόλας. Όχι συχνά. Αλλά συμβαίνει.
Το μυαλό μου δεν καταλαβαίνει την έννοια του “περίμενε”.
Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου δούλευα με timer στο σβέρκο.
Στις κουζίνες δεν έχει “θα δούμε”, ο πελάτης δεν περιμένει. Ξεκινάει το
σέρβις στις 20:00.
Αν δεν είσαι έτοιμος με την προετοιμασία, θα έχεις ένα πολύ άσχημο βράδυ
και ένα σέρβις γεμάτο παράπονα.
Τα έχω ζήσει. Υπάρχουν βράδια που ήμουν στα σκατά μέχρι τη μύτη. Δεν
είναι αστείο. Δεν το ξεχνάς. Και δεν θα σου ξανασυμβεί, μαθαίνεις από τα
λάθη σου.
Γι’ αυτό θα μείνω καράφλας. Και θα γλιτώσω, ευτυχώς, την αναμονή στον
κουρέα.
Αυτό είναι το level στο οποίο με ενοχλεί η αναμονή.
Στην ίδια κατηγορία με τις ουρές βάζω κι αυτούς που αργούν στα
ραντεβού.
Αν αργείς, θα δεις ότι πολύ σπάνια θα σου ξαναμιλήσω. Δεν με ενδιαφέρεις
μετά.
Δεν είμαστε στον μεσαίωνα να χτυπάει καμπάνα. Έχεις κινητό, έχεις
smartwatch.
Ξέρεις την ώρα με ακρίβεια.
Και με ακρίβεια σου λέει ότι όσα λεπτά αργείς, τόσα μπινελίκια τρως από
μένα. Εξ αποστάσεως.
Κάθε ουρά έχει έναν δημιουργό. Κάποιον που αποφάσισε πως αξίζει να
περιμένεις.
Το μόνο ερώτημα είναι αν τον πιστεύεις.
Αν δεν υπάρχει ουρά, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Αν υπάρχει, δεν θα είμαι εκεί.
(Ordnung durch Chaos)
Σήμερα θα μιλήσουμε για το αγαπημένο μου μότο της ζωής μου: τάξη μέσα από το χάος, Ordnung durch Chaos.
Μου αρέσει ιδιαίτερα το χάος. Δεν με αγχώνει, δεν με νικά η
ανοργανωσιά. Ίσα-ίσα, κάθε φορά που βάζω σε τάξη τη στοίβα από χαρτιά
και τα φακελώνω σαν καλός μαλάκας σε φάκελο με τίτλο
01 Jan 2025 – 01 Jun 2025,
τυχαίνει να χρειάζομαι εκείνο το ένα χαρτί που ήξερα
ότι ήταν το τρίτο ανάμεσα σε κάτι post-it. Και μετά να
’μαι να ψάχνω σαν ηλίθιος στον γαμημένο φάκελο.
Στα διάλα.
Πρέπει να υπάρχει χάος και απροβλεψία παντού, για να
μη βαριέσαι, για να σε κρατάει ξύπνιο.
Πάντα είχα ένα ταλέντο στην κυριαρχία του χάους.
Όταν ακόμα μαγείρευα, είχαμε αναλάβει catering στην έκθεση
IFA στο Βερολίνο - για τρεις διαφορετικές
εταιρείες.
Ήταν από τις πρώτες μου μέρες με τον καινούργιο σεφ.
Ανεβήκαμε από εδώ 800 χιλιόμετρα με δύο φορτηγά.
Αδειάσαμε την κουζίνα όπως ήταν και την πήγαμε ολόκληρη
στην έκθεση. Μαζί και ό,τι τρόφιμο γινόταν να μεταφερθεί - τα υπόλοιπα,
τα παραγγείλαμε επιτόπου.
Και φτάνουμε Βερολίνο.
Γύρω μου επικρατεί αυτό το λατρεμένο χάος των
εκθέσεων:
Φορτηγά με οθόνες 3 μέτρων, ηλεκτρολόγοι να πατάνε καλώδια, νερουλάδες
που δεν μιλάνε γλώσσα, Κινέζοι, Βιετναμέζοι, security με headset —
μία Βαβυλώνα απόλυτης χαράς.
Έστησα τα πόστα μου, καθόρισα ποια σταντ θα επέβλεπα,
έκλεψα και κάτι ρεσό από άλλο catering (ας μην τα
αφήνανε στον διάδρομο),
και πέρασα πέντε υπέροχες μέρες μέσα στην απόλυτη
αναρχία.
Απλά μιας και ανακαινίζουμε εδώ και βλέπω χάος γύρω μου, το θυμήθηκα.
Αν σου είναι δυνατόν κατά τη συναρμολόγηση να είσαι όρθιος.
Βρες ένα τραπέζι, μια βάση, κάτι.
Συναρμολόγησε πάνω σε αυτό, όχι στα γόνατα σαν πατσόγρια που πάει να προσκυνήσει στην Τήνο.
Θα γλιτώσεις Παναγίες, τη μέση σου, και τα γόνατά σου.ΙΚΕΑ συναρμολογούμε, δεν κάνουμε πίπες.
Αν όλα είναι μπάχαλο και βγάζει νόημα, είσαι στο σωστό
δρόμο.
Αν είναι μπάχαλο και πονάς παντού, βρες πάγκο.
Η μηλόπιτα ίδια γεύση κρατά, είτε τη φας, είτε την ξερνάς στ’ ανοιχτά. - Παραθαλάσσιο απόφθεγμα σε ώρα μποφόρ
ή αλλιώς: Το παιδί, ο βάτραχος και το γερμανικό δείπνο της μιζέριας
Κυριακή απόγευμα. Ιδιωτικό μάθημα κολύμβησης. Μικρή θερμαινόμενη πισίνα, γύρω παγκάκια. Οι γονείς σε απόσταση αναπνοής, 1,5 με 2 μέτρα, κάθονται ευλαβικά και παρατηρούν τα σπλάχνα τους να δίνουν τη μάχη τους με τα νερά. Εκεί και ο μικρός Χένρι.
Ένα αγοράκι 5–6 χρονών παλεύει να μάθει κολύμβηση, και τα καταφέρνει
ο πιτσιρίκος.
Προσπαθεί με όλη του την ψυχή να κάνει πρόσθιο. (Θα
δεις σε λίγο γιατί οι παρομοιώσεις με βάτραχο δεν είναι τυχαίες.)
Ο δάσκαλος μέσα στην πισίνα κάνει υπομονή. Του δείχνει, τον
καθοδηγεί.
Αλλά δεν είναι μόνος του.
Απ’ έξω, ντουέτο φωνής και παρέμβασης:
Η μαμά:
“Henryyyy! Froscharme und Beine!”
(Χένρι, βατραχίσια χέρια και πόδια!)
Ο πατέρας:
“Immer daran denken, einen großen Kreis zu
machen!”
(Πάντα να θυμάσαι να κάνεις έναν μεγάλο κύκλο με τα χέρια!)
Αν ήταν άλλος, θα νόμιζε πως εκπαιδεύουν δελφίνι.
Αλλά όχι. Είναι απλώς ο Χένρι. Και έχει τρεις ενήλικες να του εξηγούν
ταυτόχρονα πώς να κινηθεί στο νερό.
Και σκέφτομαι: Όταν μεγαλώσει, θα είναι ο μπαμπάς εκεί, δίπλα του και
στο πρώτο του πήδημα.
“Τώρα, Χένρι, χούφτωσ’ την.”
“Έλα, Χένρι, βάλε το κεφαλάκι.”
“Χένρι, πρώτα του δίνεις πιπούλα και μετά βάζεις βαζελίνη χωρίς
λάτεξ, είσαι αλλεργικός.”
“Μην φάτε ψωμί, έχεις γλουτένη. Και σπίτι στις 20:30, αλλιώς δεν
έχει Abendbrot.”
Το Abendbrot είναι το γερμανικό δείπνο.
Το απόλυτο αποκορύφωμα της αποτελεσματικής
τσιγκουνιάς.
Λίγες φέτες ξερό ψωμί, με σαλάμι, λίγο τυρί τύπου “Φιλαδέλφια” και
μερικά sticks καρότου.
Αν έχεις γενέθλια, ίσως και ένα αυγό βραστό.
Καμία κατσαρόλα, κανένα ζέσταμα, κανένα συναίσθημα. Μόνο δομή,
θερμίδες, καθήκον.
Ό,τι πρέπει για να μεγαλώσει το παιδί χωρίς χαρά.
Ξαναγυρνάμε στην πισίνα.
Ο πατέρας παρακολουθεί με ιερό πάθος.
Κάνει χειρονομίες βάτραχου 🐸, γέρνει μπροστά, κουνάει κεφάλι, πετάει
και ήχους:
“τσ τσ τσ”
Και φυσικά το κορυφαίο:
“Henry, zuhören!” (Χένρι, άκου!)
Το παιδί ήδη ακούει έναν δάσκαλο που πληρώνεται 66 € τον
μήνα για να του μαθαίνει να μην πνίγεται.
Και τον πατέρα-Χένρι να τον παπαγαλίζει απ’ έξω σαν τυχαίος ενοχλητικός
σταθμάρχης.
Και φοράει και 3/4 παντελόνι.
Ξεβαμμένο μαύρο τζιν. Πλήρωσε λεφτά για αυτό.
Δεν του το έδωσαν. Δεν το βρήκε στο πατάρι. Το
επέλεξε.
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη νύχτα, με χαμηλό φωτισμό, και
είπε:
«Ναι. Έτσι είμαι. Αυτός είμαι.»
Και βγήκε απ’ το σπίτι. Συνειδητά.
Το ράσο είναι πιο προκλητικό… τουλάχιστον μας αφήνει με την απορία
αν ο παπάς φοράει κάτι από κάτω.
Το 3/4 παντελόνι δηλώνει:
«Έχω αποδεχτεί τη μοίρα μου. Η λίμπιντο μου έχει μπει σε power
saving mode.»
Το μόνο που κρατάει το επίπεδο τεστοστερόνης του από
το να ακουμπήσει μείον είναι το Audi A4 ή A6
Avant (Σόρυ δεν ξέρω από αυτοκίνητα).
Το αφήνει παρκαρισμένο στρατηγικά, λίγο λοξά, ώστε να φαίνεται το
quattro.
Και στο τέλος του μαθήματος, ανακτά τον ανδρισμό του με μια μικρή
σπινιά:
ένα τίμιο γλίστρημα φεύγοντας απ’ το πάρκινγκ.
Όχι πολύ όμως.
Μη λερώσουμε τις ζάντες.
Όχι να πει κανείς ότι είμαστε τίποτα αλήτες.
Και όταν νομίζεις ότι έχεις τα ακούσει όλα:
“Henry, wir sind hier nicht auf
Kindergeburtstag!”
(Χένρι, δεν είμαστε εδώ για παιδικό πάρτι!)
“Wir”, ρε μπαγλαμά;
Ποιο εμείς;
Δεν είστε ομάδα. Δεν είστε “εμείς”.
Είσαι εσύ. Είναι ο Χένρι.
Είναι δύο ξεχωριστοί άνθρωποι.
Και αν συνεχίσεις έτσι, ούτε το Audi δεν θα σε σώσει.
© nullficks.de – Alles kann, nix muss.